سیستمهای ارتباطی در معادن زیرزمینی از مهمترین بخشهای زیرساختی به حساب میآیند. برای این منظور، شبکههای طراحیشده برای معادن، نیازمند تجهیزات متفاوتی هستند که باید ویژگیهای نصب سریع، توسعه آسان و حتی جابجایی با حرکت معدنچیان به داخل و خارج را دارا باشند.
علاوه بر حساسیتهای موجود در انتخاب تجهیزات، طراحی سیستم در صنایع معدن باید طوری باشد که کمترین تداخل الکترومغناطیسی (EMI) را فراهم کند. از این جهت فیبر نوری به سرعت جایگزین راهکار سنتی یعنی استفاده از تجهیزات مسی میشود.
سیستم ارتباطی در شرایط معدن با چالشهایی مانند: قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، دمای بالا، تشعشعات، توان الکتریکی گذرا، تداخل، آتش، رطوبت، خرد شدن در فشار بالا، تنش، خمش و… روبهروست. فیبر نوری به عنوان بهترین راهکار تمامی ویژگیهای ذکر شده را داراست.
اولین ساختار شبکههای دیتا در معادن بر اساس شنیداری و به وسیله زنگ یا سوت بودند. که برای نمونه میتوان به زنگ قدیمی مورد استفاده در بالابرهای معدن اشاره کرد. بعد از آن سیمهای مسی برای ارتباطات صوتی (بلندگوها و تلفنها) آمدند. وظیفه سیمهای مسی بعدا گسترش یافت و شامل مواردی مانند نظارت بر گاز و کنترل نوار نقاله شد. در مرحله بعد سیستم نیاز به یک پیوند قویتر از قبل را احساس کرد و بخشهای مختلف سیستم کنترل با استفاده از شبکههای Modbus بوجود آمدند. امروزه کابلهای فیبر نوری به دلیل مقاومت در برابر حرارت بالا و امنیت ارتباطی، مقرون به صرفه بودن و… معمولاً در معادن زغالسنگ، معادن طلا، معادن آهن و دیگر معادن زیرزمینی مورد استفاده قرار میگیرد.