مقایسه کابل‌کشی نقطه به نقطه و ساختار یافته
توسط
با توجه به پیشرفت‌های گسترده در زمینهIOT یا اینترنت اشیاء، پردازش ابری و موبایل، بیشتر ارتباطات در شبکه‌ها به سمت بی‌سیم سوق پیداکرده است، اما این دلیل نمی‌شود که صنعت کابل‌کشی به پایان رسیده باشد. هرچند ملزومات شبکه‌ها به‌سرعت توسعه‌یافته‌اند اما هنوز کابل‌کشی جزء اساسی در هر محیط مربوط به IT و مخابرات است. با توجه به اینکه سیکل حیاتی سیستم کابل‌کشی معمولاً بیشتر از اکثر زیرساخت‌های IT است، اما درک و طراحی دقیق کابل‌کشی اولیه، اهمیت بالایی دارد. در این مقاله دو نوع کابل‌کشی P2P و ساختاریافته را مقایسه خواهیم کرد.
کابل‌کشی P2P چیست؟
کابل‌کشی نقطه‌به‌نقطه به سیستم کابل‌کشی مراکز داده اشاره دارد که از”جامپر” کابل‌های فیبر نوری تشکیل شده است و برای اتصال یک سوییچ، سرور یا واحد ذخیره‌ساز اطلاعات به‌طور مستقیم به سوییچ، سرور یا واحد ذخیره‌ساز دیگری استفاده می‌شود. کابل‌کشی P2P برای زمانی که تعداد اتصالات کم است گزینه مناسبی است اما وقتی تعداد اتصالات در مراکز داده افزایش می‌یابد، کابل‌کشی P2P انعطاف‌پذیری لازم را بخصوص وقتی چیزی به زیرساخت مراکز داده اضافه، کم یا تغییرمی کند را ندارد. وقتی اولین مراکز داده ساخته شد، کاربران انتهای ترمینال از طریق ارتباطات نقطه‌به‌نقطه به شبکه متصل شده بودند که این موضوع یک ویژگی خوب برای اتاق‌های کوچک کامپیوتر بود که نیازهای رشد و پیکربندی مجدد آن‌ها قابل پیش‌بینی نبود. اما هرچه نیازهای محاسباتی افزایش و تجهیزات جدیدتری به شبکه اضافه شد، کابل‌کشی P2P منجر به هرج‌ومرج و آشفتگی همراه با افزایش پیچیدگی و هزینه‌ها شد. بنابراین کابل‌کشی P2P بسیار پرهزینه بود تا اینکه کابل‌کشی P2P با استفاده از تجهیزاتی نظیر رک‌های بلند TOR و EOR ویژگی‌های نصب مدیریت بهینه‌تری برای کابل‌کشی ارائه دادند. تجهیزات TOR و EOR حجم زیادی از به‌هم‌ریختگی در کابل‌کشی را مدیریت کردند که مسئله گیج‌کننده و هزینه بربود و در ادامه کم‌کم کابل‌کشی ساختاریافته استاندارد، جایگزین کابل‌کشی P2P شد.
کابل‌کشی ساختاریافته چیست؟
همانطورکه در بخش قبلی این مقاله بیان شد، کابل‌کشی P2P باعث بروز مشکلات زیادی می‌شد. در پاسخ به مشکلات پیش‌آمده، مراکز داده استانداردهای TIA-942-A و ISO24764 و کابل‌کشی سلسله مراتبی ساختاریافته برای اتصال تجهیزات زیرساخت را ارائه دادند. کابل‌کشی ساختاریافته، یک شبکه جامع و فراگیر از کابل‌ها، تجهیزات و ابزارهای مدیریت است که جریان پیوسته داده، صدا، ویدیو، امنیت و ارتباطات بی‌سیم را فعال می‌کند. برخلاف ارتباطات P2P، کابل‌کشی ساختاریافته از مناطق توزیع‌شده برای فراهم کردن استانداردهای منعطف و مبتنی بر ارتباطات بین تجهیزاتی نظیر ارتباطات بین سوییچ‌ها به سرورها، سرورها به ذخیره‌سازها، و سوییچ‌ها به سوییچ‌ها استفاده می‌کند. کابل‌کشی ساختاریافته طوری طراحی شده است که استانداردهای EIA/TIA مرتبط با طراحی، نصب، نگهداری، مستندسازی و توسعه گسترش سیستم را دربرمی گیرد. این روش منجر به کاهش هزینه‌ها و ریسک پیچیدگی‌های فزاینده مراکز IT می‌شود.
مقایسه کابل‌کشی ساختاریافته و P2P:
به‌طور سنتی، کابل‌کشی P2P در بخش تولید و برای پی‌ریزی اتصالات مستقیم میان دستگاه‌ها و دستگاه‌های خودکار و سیستم‌های کنترل استفاده می‌شد. بااین‌حال کابل‌کشی P2P ضعف‌هایی نظیر انعطاف‌پذیری، اطمینان‌پذیری و مدیریت پذیری پایینی دارد و عملکرد بالا در این شبکه‌ها مستلزم گسترش بسیار زیاد شمار اتصالات و ارتباطات در شبکه‌های امروزی است.
کابل‌کشی ساختاریافته، انعطاف‌پذیری بالایی را فراهم می‌کند که در کابل‌کشی P2P نیست و قابلیت پشتیبانی از فناوری‌های آینده که ارتباطات سریع‌تر و شبکه‌ها هوشمندتر می‌شوند راهم داراست. بااینکه، کابل‌کشی ساختاریافته رویکردی است که در شبکه IT بیشتر ترجیح داده می‌شود اما ما نمی‌توانیم کابل‌کشی P2P را به‌طور کامل رد کنیم.
نتیجه‌گیری:
کابل‌کشی یکی از مهم‌ترین ملاحظاتی است که برای مدیریت بهتر مراکز دادهٔ سازمان‌ها و در جهت انعطاف‌پذیری بالاتر و عملکرد بهینه‌تر، مسئله‌ای کلیدی به‌حساب می‌آید. اگرچه مثال‌های زیادی وجود دارد دال بر اینکه ارتباطات TOR, EOR خوب هستند اما دریک مطالعه کلی که شامل هزینه کلی تجهیزات، به‌کارگیری پورت‌ها، نگهداری و توان مصرفی در خلأ زمان است قطعاً کابل‌کشی P2P قافیه را به کابل‌کشی ساختاریافته خواهد باخت و استفاده از آن مشکلات زیادی را به شبکه هم در کوتاه‌مدت و هم بلندمدت تحمیل خواهد کرد.
منبع:
http://www.fiber-optic-tutorial.com/point-point-vs-structured-cabling.html
